Οι εν πτήσει δεισιδαιμονίες

Με καλωσόρισαν στην πρωινή πτήση για Βαρκελώνη με μια γεμάτη καλημέρα. Ανταπέδωσα.

Με την κάρτα επιβίβασης ανά χείρας βάδισα στον διάδρομο για να βρω τη θέση μου, την 14D.

Πλησίαζα, όταν έμεινα ωσάν κεραυνοβολημένος από την αρίθμηση, …11, 12, 14, 15...

«Που είναι το 13;» ρώτησα την αεροσυνοδό που στεκόταν στο κενό των εξόδων κινδύνου.
«Δεν υπάρχει 13η σειρά», απήντησε.

Εμπιστεύομαι μόνο τους νόμους της φυσικής όπως εφαρμόζονται στους κινητήρες ισχύος 100.000.000W και στην αεροναυπηγική καθώς και την πτητική ικανότητα των πιλότων.

Αν υπάρχει έστω και η παραμικρή υποψία για το ρόλο που μπορεί να έχει κάτι άλλο που εκφράζεται με δεισιδαιμονίες, τότε την επόμενη φορά θα πάω με τα πόδια.

Που βρίσκεται η κόλαση;

Έγειρα επάνω από την κλίνη. Αφυπνίστηκα.

Ο ύπνος ήταν βαθύς, όμοιος του θανάτου. Λήθαργος δυο χιλιάδων ετών.

Τρέχω στην αγορά, ερείπια μόνο. Κάνεις δεν γνωρίζει μήτε έχει ακούσει ποτέ, ούτε τους Σοφιστές, πόσο μάλλον τον Πρωταγόρα.

Ο κήπος και αυτός έχει χαθεί από τις αγριάδες και τα βάτα. Μήτε τον Επίκουρο έχουν ματακούσει.

Την Αρετή αγνοούν. Μόνο μιλάνε για μία που την αποκαλούν «αγάπη μόνο».

Προσπαθώ να κατανοήσω αν η νέα εποχή είναι πραγματικότητα και όχι άλλος ένας εφιάλτης.

Ψάχνω και ρωτώ, ξανά και ξανά.

«Go to hell», μου γρυλίζει κάποιος.

Κοιτάζω με απορία.

«Είναι στην Αγγλική γλώσσα», που λέει ένας άλλος.

Ένεκα γλωσσολογίας τη χάρι, θέλω να μάθω από που να προέρχεται αυτή η λέξη «Hell».

Στύβω το μυαλό μου. Ανατρέχω εις τα λεξικά του κόσμου. Τίποτα.

Ποια είναι η ρίζα της της λέξης «Hell»;

Δεν  πάει το μυαλό μου κάπου αλλά από την άλλη κάτι μου θυμίζει.

Τι μου θυμίζει...

Τι μου θυμίζει...

Η αλλαγή ρόλων είναι επιβεβλημένη

Πολύ ωραία περνάμε στις καλοκαιρινές παραστάσεις των αρχαίων τραγωδιών.

Κάποιοι κάνουν πως σκηνοθετούν.

Κάποιοι κάνουν πως γράφουν μουσική.

Κάποιοι κάνουν πως υποδύονται ρόλους.

Και εμείς πλέον θα αλλάξουμε ώστε να ανταποκριθούμε σε αυτό που μας υπαγορεύεται. Θα κάνουμε πως είμαστε θεατές, πως παρακολουθούμε, πως χειροκροτούμε.

Ας μην λησμονείται ότι το κείμενο των τραγωδιών είναι από μόνο του τόσο ισχυρό που δεν χρειάζεται όλες αυτές τις νέες οπτικές του δήθεν για να αναδειχθεί.

Ας μείνουν μακριά οι αποτυχημένοι πειραματισμοί και τα φτηνά φτιασίδια.

Ας τεθεί πρώτα το κείμενο, πρώτα ο λόγος.

Έπεα Πτερόεντα

       Πρώτα αντικαταστάθηκαν οι λέξεις αρετή και ηθική από την λέξη αγάπη. Η αρετή και η ηθική, οι έννοιες που ανύψωσαν τον άνθρωπο στο βάθρο του πολιτισμού και της Δημοκρατίας παραμερίστηκαν.

       Στη συνέχεια η έννοια της λέξης «άνθρωπος» άλλαξε, από φυσικό άτομο έγινε κοινωνικό άτομο. Αν και βαρύγδουπο το περιτύλιγμα «κοινωνικό» σημαίνει κατά αρκετές από τις πιο στυγνές απολυταρχικές θεωρίες, το άτομο, δηλαδή τον άνθρωπο που δεν θα έχει ως φυσικό άτομο ότι ο Διαφωτισμός θεώρησε ως αναυθαίρετα δικαιώματά του.

       Ο άνθρωπος ως φυσικό άτομο έχει τα αστικά και τα πολιτικά δικαιώματα που μεταξύ άλλων είναι το δικαίωμα στη ζωή, η ελευθερία, η ελευθερία σκέψης, έκφρασης και λόγου, η ισονομία, το δικαίωμα κατοχής περιουσίας, το δικαίωμα του να κυκλοφορώ ελεύθερα και να επιλέγω τον τόπο της διαμονής μου καθώς και τα δικαιώματα υγείας και ιατρικής περίθαλψης, εκπαίδευσης καθώς και συμμετοχής στον πολιτισμό.

Ο μεσαίωνας προ των πυλών

Για την εδραίωση του πρώτου μεσαίωνα, στην αρχή κάηκαν τα βιβλία και μετά οι άνθρωποι, όσοι προέταξαν την λογική και αντιστάθηκαν στον σκοταδισμό.

Σήμερα είμαστε στα πρόθυρα του δεύτερου μεσαίωνα, όπου οι πυρές ανάβονται ξανά, πραγματικές, ψηφιακές, λογοκριτικές και προσηλυτιστικές.

*Αναφέρεται το ότι βγήκαμε από τον πρώτο μεσαίωνα, που δεν βγήκαμε, προς χάριν του κειμένου.