Έγειρα επάνω από την κλίνη. Αφυπνίστηκα.
Ο ύπνος ήταν βαθύς, όμοιος του θανάτου. Λήθαργος δυο
χιλιάδων ετών.
Τρέχω στην αγορά, ερείπια μόνο. Κάνεις δεν γνωρίζει μήτε
έχει ακούσει ποτέ, ούτε τους Σοφιστές, πόσο μάλλον τον Πρωταγόρα.
Ο κήπος και αυτός έχει χαθεί από τις αγριάδες και τα βάτα. Μήτε
τον Επίκουρο έχουν ματακούσει.
Την Αρετή αγνοούν. Μόνο μιλάνε για μία που
την αποκαλούν «αγάπη μόνο».
Προσπαθώ να κατανοήσω αν η νέα εποχή είναι πραγματικότητα
και όχι άλλος ένας εφιάλτης.
Ψάχνω και ρωτώ, ξανά και ξανά.
«Go to hell», μου γρυλίζει κάποιος.
Κοιτάζω με απορία.
«Είναι στην Αγγλική γλώσσα», που λέει ένας άλλος.
Ένεκα γλωσσολογίας τη χάρι, θέλω να μάθω από που να
προέρχεται αυτή η λέξη «Hell».
Στύβω το μυαλό μου. Ανατρέχω εις τα λεξικά του κόσμου.
Τίποτα.
Ποια είναι η ρίζα της της λέξης «Hell»;
Δεν πάει το μυαλό μου
κάπου αλλά από την άλλη κάτι μου θυμίζει.
Τι μου θυμίζει...
Τι μου θυμίζει...
